Bóg się rodzi, moc truchleje

Pan niebiosów obnażony!

Ogień krzepnie, blask ciemnieje,

Ma granice Nieskończony:

Wzgardzony okryty chwałą,

Śmiertelny Król nad wiekami!

A Słowo ciałem się stało,

i mieszkało między nami.

2. Cóż masz, niebo nad ziemiany?

Bóg porzucił szczęście swoje,

Wszedł między lud ukochany,

Dzieląc z nim trudy i znoje,

Niemało cierpiał, niemało,

Żeśmy byli winni sarni,

A Słowo ciałem się stało,

i mieszkało między nami.

3. W nędznej szopie urodzony,

Żłób Mu za kolebkę dano!

Cóż jest, czym był otoczony?

Bydło, pasterze i siano.

Ubodzy, was to spotkało,

Witać Go przed bogaczami,

A Słowo ciałem się stało,

i mieszkało między nami.

4. Potem i króle widziani,

Cisną się między prostotą,

Niosąc dary Panu w dani:

Mirrę, kadzidło i złoto.

Bóstwo to razem zmieszało,

Z wieśniaczymi ofiarami,

A Słowo ciałem się stało,

i mieszkało między nami.

5. Podnieś rękę, Boże Dziecię,

Błogosław ojczyznę miłą,

W dobrych radach, dobrym bycie,

Wspieraj jej siłę swą siłą,

Dom nasz i majętność całą,

I wszystkie wioski z miastami,

A Słowo ciałem się stało,

i mieszkało między nami.

„Pieśń o Narodzeniu Pańskim” - znana wśród Polaków jako kolęda „Bóg się rodzi”, została napisana pod koniec XVII wieku, przez Franciszka Karpińskiego. Przez wiele lat „Bóg się rodzi” była śpiewana na różne melodie. Obecnie znan melodia została napisana przez Karola Kurpińskiego na podstawie poloneza koronacyjnego królów polskich z XVI wieku.

Źródło: www.polskatradycja.pl