Archiwum

Unia to też Polska

Negocjacje związane z uruchomieniem środków z Europejskiego Funduszu Odbudowy w warunkach polsko-polskiej wojny toczonej na korytarzach Brukseli i Strasburga od początku naznaczone były śladem politycznych pomówień, opozycyjnych donosów i ideologicznych debat na temat „totalitarnej” Polski w Parlamencie Europejskim.
Więcej – mimo optymistycznych zapowiedzi premiera, komentującego kolejne kroki w rozmowach z Komisją Europejską, wiadomo było, że zablokowanie środków z Krajowego Planu Odbudowy jest dla opozycji w Polsce racją bytu, politycznym i niemal fizycznym „być albo nie być”. Sukces rządów Zjednoczonej Prawicy, który może zostać osiągnięty m.in. dzięki impulsowi finansowemu z Unii, nie w smak jest przecież całej klasie politycznej opowiadającej na europejskich forach o totalitarnych rządach, zamachach na praworządność, o końcu wolności i „strefach wolnych od LGBT”.

Przedłużające się nadal i przekładane przekazanie Polsce środków z KPO, wciąż nowe warunki lub sygnalizowanie, że spełnione zalecenia to jednak za mało albo nie o to chodziło, zaczynają przypominać bardziej przekomarzanie się z nieznośnymi dziećmi, które za wszelką cenę chcą postawić na swoim. I stawiają wciąż nowe „ale”..., byle osiągnąć swój cel. Robi się gorąco, gdy ostatecznie widać, że celem tych fochów i fanaberii jest zmiana rządów w naszym kraju.

Udało się przecież wytoczyć przeciwko Polsce już chyba wszystkie działa – nietolerancji, łamania praworządności, nieszanowania wolności, ataku na wolność mediów, ba... nawet przecież prezesa banku centralnego trzeba będzie „wyprowadzić” dzień po wygranych wyborach. Nie udało się jednak wciąż uszyć wiarygodnej historii o Polexicie, rzekomo planowanym przez rząd w Warszawie.

I to jest moim zdaniem największy sukces debaty o KPO – wyraźne i głośne potwierdzenie, że mimo opozycyjnych rajdów po Strasburgu i Brukseli Polska jest częścią Unii Europejskiej. I jako unijny kraj mamy prawo o Unii dyskutować, zmieniać ją, kwestionować kierunek zmian i przypominać o jej pryncypiach, pierwotnych i zapisanych w traktatach zasadach działania, w tym – o zasadach dysponowania środkami unijnymi. Unia Europejska to przecież także Polska, z polską konstytucją i polskimi reformami wymiaru sprawiedliwości. To Polska – z polskimi inwestycjami, aspiracjami, pomocą Ukrainie, gospodarką walczącą o łagodne przejście przez kryzys postpandemiczny, surowcowy, inflacyjny, a za chwilę też żywnościowy.

Kiedy zatem – zamiast pytać, czy UE da, czy nie da – podejmiemy w ramach Unii skuteczny, stanowczy dialog z europejską opozycją wobec Polski i Polaków?

Maciej Wośko, redaktor naczelny