Archiwum

Dekonstrukcja zielonego terroru

Wyposażyliśmy się w kosztowny system energetyczny w imię zrównoważonego rozwoju i okazuje się, że tracimy konkurencyjność oraz zatrudnienie w przemyśle z powodu wysokich cen energii. W wielu przypadkach jest to fałszywy zrównoważony rozwój, ponieważ ten przemysł, który wyrzucamy z Europy z powodu wysokich cen, trafia do Chin lub do krajów trzecich, gdzie emituje więcej CO2, a następnie wprowadzamy wszystkie te produkty z powrotem do Europy” – te słowa padły podczas debaty zorganizowanej przez gazetę „El Correo”, a wypowiedział je prezes koncernu Repsol, Josu Jon Imáz. Wypowiedź natychmiast podchwyciły media w całej Europie, bowiem Imáz najwyraźniej złamał tabu europejskich elit politycznych i gospodarczych, które da się streścić tak: „Zielona transformacja jest konieczna, droga, ale niezbędna, i nie wolno kwestionować jej szczytnych oraz ambitnych założeń”. Pytania o koszty narzuconego tempa zmian, kwestionowanie „fit-rewolucji”, zarzucanie nierozsądnego pędu do zeroemisyjności za wszelką cenę są niewybaczalnym afrontem.

Ten bezrefleksyjny sposób przedstawiania transformacji energetycznej i gospodarczej obecny jest także w wypowiedziach większości polskich ekspertów i przedstawicieli zieleniących się firm. „Musimy być zieloni, by dołączyć do wielkiej zielonej rodziny postępowego świata bez węgla, gazu i biomasy, za to z wiatrakami i panelami fotowoltaicznymi, bo to inwestycja w przyszłość…”. Tyle, że kosztów tej „inwestycji” i jej skutków, np. dla konkurencyjności na globalnym rynku, nikt już właściwie nie liczy. Korzystamy za to chętnie z zaklęć charakterystycznych dla wszelkich rewolucji. W tym przypadku to zrównoważona gospodarka, zeroemisyjna produkcja, neutralność klimatyczna, ambitne cele klimatyczne – w końcu to przecież zielona rewolucja. Pytań o tempo, lokalne – krajowe warunki, a także niezależność wobec dyktatu międzynarodowych organizacji nie słychać w zderzeniu ze zgiełkiem zielonego obłędu.

Stawiamy zatem niewygodne pytania o koszty i sprawdzamy, czy ktoś policzył zyski ze strategii prowadzących do zeroemisyjności. Jak bowiem słyszymy od minister klimatu i środowiska Anny Moskwy: „Liczy się tylko to, że Unia ma ambitny cel – zeroemisyjność w 2050 roku, ale na pytanie, komu służą te ambicje, odpowiedzi nie ma”.

Podkreślam: nie kwestionujemy potrzeby ograniczenia emisji CO2. Nie zaprzeczamy, że niezbędna jest transformacja procesów produkcji. Tyle, że wciąż nie wiemy: kto tak naprawdę zarobi np. na drastycznym ograniczeniu rejestracji aut spalinowych? Kto zyska na wymaganej termomodernizacji budynków mieszkalnych? Kto pomnoży profity z handlu fotowoltaiką, pompami ciepła? A może wiemy, tylko boimy się powiedzieć…

Maciej Wośko, redaktor naczelny