Archiwum

Biznes to biznes

Na łamach tego wydania „Gazety Bankowej”, tuż przed zapowiadanym na 2 maja ogłoszeniem projektu wspólnego budżetu Unii, postanowiliśmy przyjrzeć się naszym szansom, realnym wyzwaniom europejskich negocjacji i problemom, z jakimi zmierzyć się musi Komisja Europejska. Bo trafnie zauważa minister finansów, Teresa Czerwińska, że „to szczególny moment w pracach nad budżetem Unii Europejskiej. I nie myślę o naszych relacjach z Brukselą, ale o brexicie. Rozpatrujemy budżet w kontekście wyjścia Wielkiej Brytanii z UE i znacznej zmiany wpływów budżetowych”.

Drugim elementem, o którym zapominać nie można jest fakt, że przystępujemy do rozmów w bardzo dobrej sytuacji gospodarczej – a fundusze wspierać mają kraje, które wciąż Europę gonią. Trzeba się zatem liczyć z tym, że nie tyle Bruksela, a Berlin i Paryż widząc rosnące wskaźniki ekonomiczne nad Wisłą, wyhamują strumień unijnego wparcia. O to jestem spokojny, że wyhamują jedynie – bo zbyt wiele na polskiej gospodarce same zyskują, by nieroztropnie zakręcać kurek.

„Z każdego euro, który płynie z Berlina do Brukseli, ok. 70 eurocentów wraca do niemieckiego przemysłu” – powiedział z rozbrajającą szczerością komisarz UE ds. budżetu Günther Oettinger w styczniu podczas konferencji w Brukseli. Tę wypowiedź przypomina Aleksandra Rybińska w artykule „Wielka gra”. A w wywiadzie z Wojciechem Osińskim Thorsten Schulte, autor książki „Utrata kontroli”, która w Niemczech spotkała się z ostracyzmem elit, mówi wprost: „Obecnie Unia Europejska to rynek, na którym wymienia się korzyści polityczne na finansowe i vice versa”. Można się zatem przyzwyczaić do faktu, że polityka i biznes mieszać się będą przez najbliższe miesiące dość wyraźnie. Szczęśliwie tym razem – w jednej i drugiej dziedzinie w naszym ręku są silne atuty.

Przed premierem Mateuszem Morawieckim długa droga do finału negocjacji. „Bez nadmiernego ryzyka można założyć, że ostateczny kształt budżetu UE na lata 2021–2027 poznamy dopiero gdzieś w listopadzie lub grudniu 2020 roku, a więc za niespełna trzy lata” – pisze Jerzy Bielewicz.

Tymczasem mam wrażenie, że argumenty polityczne, tak chętnie podkreślane i nagłaśniane przez polską opozycję, z dnia na dzień bledną. I będą coraz cichsze. Ochrona rzekomo zagrożonej demokracji w Polsce i na Węgrzech ewidentnie i otwarcie staje się jedynie pohukiwaniem eurourzędników w obronie interesów „swoich” koncernów. Schulte mówi wprost „Dopóki bogatsze państwa członkowskie nie widziały w Budapeszcie czy Warszawie zagrożenia dla swoich interesów i dopóki wschodnioeuropejskie rządy były miękkie wobec lobbystów zachodnich koncernów, to nie było powodu, by dbać o «demokrację».”

Może zatem pomysł okrojenia Polityki Spójności oraz Wspólnej Polityki Rolnej, których głównymi beneficjentami są właśnie kraje Europy Środkowej i Wschodniej, bądź powiązania wypłaty funduszy strukturalnych z „praworządnością” lub gotowością danego kraju do przyjmowania „uchodźców”, to nic osobistego, to tylko biznes – jak mawiał Michael Corleone. Może zatem w rządowym samolocie do Brukseli warto odkurzyć nie tylko „Ojca chrzestnego”, ale choćby „Dwunastu gniewnych ludzi” Sidneya Lumeta. Snucie analogii pozostawiam Czytelnikom.

Maciej Wośko

Redaktor Naczelny