Ignacy Daszyński na złotej i srebrnej monecie NBP

Od 4 listopada będzie można kupić nowe monety kolekcjonerskie NBP „Stulecie odzyskania przez Polskę niepodległości – Ignacy Daszyński" (kontynuacja serii) – srebrną o nominale 10 zł i złotą o nominale 100 zł.

Na rewersie srebrnej i złotej monety został umieszczony wizerunek Ignacego Daszyńskiego.

 
Srebrna moneta zostanie wyemitowana w nakładzie do 11 tys. sztuk i będzie można ją nabyć w cenie 170 zł brutto. Nakład złotej monety wyniesie do 1200 sztuk, a cena – 2200 zł brutto.
 
Więcej informacji można znaleźć w folderze emisyjnym.
 
Ignacy Daszyński (1866–1936), polski polityk socjalistyczny w Galicji, wieloletni poseł w parlamencie austriackim z ramienia Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej Galicji i Górnego Śląska (PPSD), premier rządu lubelskiego w listopadzie 1918 r., poseł Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS) na Sejm RP kolejnych kadencji (od 1919 r.), marszałek sejmu w latach 1928–1930 – napisał w folderze numizmatycznym prof. Jan Żaryn.

[...] W 1891 r. przewodniczył delegacji polskich socjalistów podczas II Międzynarodówki, a w 1892 r. współtworzył w ramach partii austriackich socjalistów Polską Partię Socjalno-Demokratyczną Galicji i Śląska Cieszyńskiego. [...] Od 1897 do 1911 r. zasiadał z ramienia socjalistów polskich w parlamencie austriackim, zyskując spory autorytet jako znakomity mówca, angażując się w prace legislacyjne m.in. na rzecz demokratyzacji systemu wyborczego c.k. Austro-Węgier czy też przeciw cenzurze – podkreślił profesor.

Po rewolucji 1905 r. zbliżył się do środowiska Józefa Piłsudskiego. [...] Po wybuchu wojny jako członek Wydziału Wykonawczego Naczelnego Komitetu Narodowego opowiedział się za tworzeniem Legionów Polskich, widząc rozwiązanie sprawy polskiej z pomocą Austro-Węgier. W 1917 r. poparł wniosek PSL-Piast stwierdzający, że „jedynym dążeniem narodu polskiego jest odzyskanie niepodległej i zjednoczonej Polski". Związany politycznie z tworzącym się obozem Piłsudskiego 7 XI 1918 r. stanął na czele rządu lubelskiego, a następnie – bezskutecznie – próbował na wniosek przyszłego Naczelnika Państwa powołać centralny rząd w Warszawie. Jako jeden z przywódców socjalistów polskich doprowadził do zjednoczenia partii socjalistycznych trzech zaborów. Od 1919 r., gdy został posłem i przywódcą PPS w Sejmie Ustawodawczym, pozostawał parlamentarzystą prawie do końca życia [...]. W okresie wojny polsko-bolszewickiej pełnił funkcję wicepremiera w rządzie koalicyjnym Wincentego Witosa (1920–1921) – czytamy w folderze numizmatycznym.

Przed zamachem majowym [...] Daszyński coraz mocniej poddawał krytyce rządy centroprawicowe oparte na porozumieniu Związku Ludowo-Narodowego z PSL-Piast. [...] Wspierał strajki robotnicze, a w swym programie pozytywnym opowiadał się m.in. za rozwojem ruchu spółdzielczego. [...] W 1926 r. poparł zamach majowy w nadziei na przeprowadzenie przez obóz Piłsudskiego reform zgodnych z programem socjalizmu. Szybko zawiódł się na sanacji z powodu dopuszczenia przez wojsko do władzy konserwatystów. Jako marszałek sejmu w latach 1928–1930 stał się jednym z przywódców opozycji antysanacyjnej i twórców Centrolewu, obrońców systemu parlamentarnego. W samej PPS pełnił funkcję przewodniczącego Rady Naczelnej, od 1923 r. był też przewodniczącym Zarządu Głównego Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego.

Do końca życia pozostał w konflikcie z piłsudczykami. Jak wielu innych z pokolenia niepokornych nie dorobił się majątku osobistego, całe życie służąc ojczyźnie – przypomina prof. Jan Żaryn.

Źródło: materiały prasowe NBP